مقایسه اثر شدت های مختلف تمرینی بر میزان مقاومت قلب به ایسکمی القایی در موش های صحرایی نر بالغ

سکته قلبی یکی از دلایل عمده مرگ ومیر در دنیا می باشد. پیشگیری و متدهای افزایش توانایی تحمل استرس از مهم ترین اهداف تمرینات ورزشی است، که نوع تمرینات تجویزی و بهبود شرایط قلب از طریق تمرین هنوز نیازمند مطالعات بیشتری است. هدف از اجرای این تحقیق مقایسه اثر دو شدت تمرینی مختلف (کم و زیاد) بر میزان مقاومت به ایسکمی القایی قلبی با توجه به فاکتورهای عملکردی و شیمیایی قلب در موش های نر بالغ است. در این مطالعه بیست و چهار عدد از رت های نژاد ویستار به طور تصادفی به سه گروه 8 تایی تقسیم شدند: کنترل(control-c) ،شدت کم (low intensity training-lit) ، و شدت زیاد(high intensity training- hit). در پایان 16 هفته تمرین ایزوپروترنول به صورت 2 روز متوالی و با دز mg/kg85 به همه رت ها تزریق شد و بعد از 2 روز فاکتورهای عملکردی ( ±dp/dt maxسرخرگ کاروتید و فشار سیستولیک ، فشار دیاستولی و نرخ تولید فشار(rpp)) و شاخص های شیمیایی آسیب قلبی (ctni سرمی،tnf-? بافتی ) اندازه گیری شدند. فاکتور های عملکردی شامل ±dp/dt max کاروتیدی در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری داشت به نحوی که هم سرعت انقباض پذیری و هم سرعت ریلکسیشن در گروه های تمرینی بیشتر از گروه کنترل بود(05/0p?) و دیگر فاکتور های عملکردی شامل فشار سیستولیک ، فشار دیاستولی و نرخ تولید فشار(rpp) در گروه های تمرینی در مقایسه با گروه کنترل تفاوت معناداری نداشت(05/0p?). میزان ctni سرمی در گروه تمرینی با شدت زیاد به طور معناداری کمتر از گروه کنترل بود(05/0p?) در حالیکه گروه تمرینی با شدت کم نیز میزان ctni سرمی کمتر از گروه کنترل بود اما اختلاف معنادار نشد (05/0p?). در گروه تمرینی با شدت زیاد میزان tnf-?بافتی نسبت به گروه کنترل بشکل معناداری کمتر بود (05/0p?). نتایج این مطالعه نشان می دهد که دو پروتکل تمرینی با شدت زیاد و شدت کم می تواند اثرات محافظتی در برابر آسیب قلب ناشی از تزریق ایزوپروترنول داشته باشد و شاید تمرین با شدت زیاد اثرات محافظتی بیشتری داشته باشد.